corneille pierre, racine jan baptiste tragedie

ebook * pobieranie * download * do ÂściÂągnięcia * pdf

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z duszą, którą łzy twoje i jej smutkiem poją,Idę uciszyć boleść mniejszą nizli moją.Chodz! Chcę, byś raz ostatni był mi świadkiem bliskim,%7łe kochałem królowę moją sercem wszystkim.SCENA CZWARTAA n t i o c h, A r s a sANTIOCHOto twój dar nadziei.znikł po niej ślad wszelki.246Patrzaj, jaki to triumf czekał na mnie wielki.Królowa miała jechać piecz w gniewie i wstydzie,Tytus miał ją opuścić i więcej nie widzieć.Co ja wam uczyniłem, bogowie szczęśliwi,%7łe mi się nędzne życie takim losem krzywi!W każdej chwili przechodzę jakimś prawem trwałymZ lęku w nową nadzieję, a z niej w nowe szały.A przecież jeszcze żyję; bogowie okrutni,Nie będziecie drwić długo z mojej doli smutnej!SCENA PITAT y t u s, B e r e n i k a, F e n i k aBERENIKANie chcę słyszeć niczego.Już postanowiłam.Odjeżdżam.Już mi twoja obecność niemiła.Po co jątrzyć ból jeszcze zbędnym słowem, po co?Bądzże zadowolony: odjeżdżam przed nocą.TYTUSBłagam, posłuchaj chwilę.BERENIKAJuż teraz za pózno.TYTUSJedno słowo.BERENIKANie, nie chcę.TYTUSMiotam się na próżno.Królowo! Skąd ta zmiana nagła, niespodziana?BERENIKASkończone; nie chcę czekać, jak pragnąłeś, rana;Jadę natychmiast, jużem gotowa do drogi.Raz jeszcze mówię żegnaj!TYTUSPozostań, na bogi!BERENIKAPo co? Chyba by słyszeć, jak po całym mieścieLud drwiny stroi z mojej sromoty niewieściej.Ach, te tłumy radością okrutną ruszone,Kiedy ja sama jedna w łzach nieszczęścia tonę.247Co ja im uczyniłam, co ja im zabrałam!Nadto ciebie kochałam oto zbrodnia cała.TYTUSNa te głosy pospólstwa dziś jeszcze za wcześnie.BERENIKAWszystko, co tutaj widzę, rani mnie boleśnie.Przepych tych komnat dla mnie z twej troski wspaniały,Te miejsca, co na miłość mą długo patrzały,A zdawały się wróżyć twoją niezgaszoną;Festony, w które nasze imiona spleciono,A teraz chodzą za mną, gdzie krokiem się ruszę To wszystko obłudniki, co mi szarpią duszę.Feniko, chodzmy!TYTUSJakaś ty niesprawiedliwa!BERENIKAWracaj, gdzie cię twój senat prześwietny przyzywa;Przyszli twe okrucieństwo sławić pod niebiosy,A tyś słuchał ich pochwał w dostojnej rozkoszy.Jakżeś kontent, że tak się twoja sława święci!Przyrzekłeś im wymazać mnie zgoła z pamięci.A że za miłość i ta zbyt mała zapłata,Przyrzekłeś nienawidzieć mnie po wieczne lata.TYTUSNie przyrzekłem niczego.Bogowie na niebie!Jakże można zapomnieć, nienawidzieć ciebie!Ty mi to wszystko mówisz? Czy słuch mnie nie myli?Okrutne podejrzenie i to w takiej chwili!Posłuchaj, co ci powiem.Pięć lat naszych wspomnij,Niechaj ci w myśli będzie każdy rok przytomny,Godzina każda, w której serce ci dawałemW największym uniesieniu, z najczulszym zapałem,I wiedz, że to, co dzisiaj dla cię w duszy żywię,Tamto wszystko przechodzi powiadam prawdziwie,Nigdym więcej nie kochał.BERENIKAMówisz: miłowanie,A ja przecież odjeżdżam na twój rozkaz, panie.Może szukasz uroków w tej mojej rozpaczy?Może mało łez leję; wolałbyś inaczej.Po co mi wracasz miłość? Cóż mi po niej teraz?!Lepiej mów, że mnie kochasz mniej, niż było nieraz.Ach, nie wspominaj czasu, co się szczęściem kreśli!Lepiej, bym odjechała przynajmniej w tej myśli,248%7łeś zapomniał, czym była dla cię Berenika,Tak wygnana bez żalu z serca niewdzięcznika.Ty t u s czyta list.Wziąłeś mi, com pisała, a czego nie zmienię;Od twej miłości jedno mam tylko pragnienie:Przeczytaj to i pozwól, bym ruszyła w drogę.TYTUSNie wyjdziesz stąd! Ja na to pozwolić nie mogę.Więc ten odjazd to ino podejście okrutne!Chcesz umrzeć, aby tylko wspominanie smutnePozostało po wszystkim, co na ziemi kocham.do F e n i k iChcę, by mi sprowadzono zaraz Antijocha.B er e n i k a opada na krzesło.SCENA SZ�STAT y t u s, B e r e n i k aTYTUSTeraz muszę ci odkryć wszystko, co niejasne.Kiedy dawniej myślałem o tej chwili strasznej,W której wypadnie mi się wyrzec twej miłościZ rozkazu obowiązku i praw surowości,Gdym ten obraz rozstania miał z przeczuć wysnuty:Moje lęki, wahania, twoje łzy, wyrzuty,Jużem duszę gotował na najsroższe męki.Jakie mogły spaść na nas kiedyś z bogów ręki.Lecz w najgorszych przeczuciach tylko cząstkę małąPrzewidziałem z cierpienia, co na mnie czekało.Myślałem, że mam w cnocie hartowniejsze serce,Więc, że w takim zmieszaniu jest, wstydzę się wielce.Miałem przed sobą Rzymian zgromadzone stany;Senatorzy mówili, lecz umysł zmieszanySłuchał, ale nie słyszał i za te pochwałyZapłaciłem milczeniem zimnym, skamieniałym [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl
doc.pisz.pl
pdf.pisz.pl
rozszczep.opx.pl

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL