[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie muszę ci nic mówić - odparł.- Nie jesteś Allanonem.Jesteś tylko Grimpondem.Oblicze Allanona zafalowało i rozpłynęło się w półmroku, a jego miejsce zajęła twarz samego Walkera.Grimpond wydał z siebie głuchy śmiech.- Jestem tobą, Walkerze Bohu.Nikim więcej i nikim mniej.Rozpoznajesz siebie?Jego twarz uległa szeregowi następujących szybko po sobie transformacji: Walker jako dziecko, jako chłopiec, jako młodzieniec, jako mężczyzna.Obrazy pojawiały się i znikały tak prędko, że Walker ledwie mógł za nimi nadążyć.Było coś przerażającego w obserwowaniu tak szybko przemijających faz własnego życia.Zmusił się do zachowania spokoju.- Czy będziesz ze mną rozmawiał, Grimpondzie? - zapytał.- Czy będziesz rozmawiał z samym sobą? - brzmiała odpowiedź.Walker głęboko zaczerpnął powietrza.- Tak.Ale w jakim celu miałbym to robić? Nie mam o czym rozmawiać z samym sobą.Wiem już wszystko, co mógłbym sobie powiedzieć.- Tak samo jak ja, Walkerze.Tak samo jak ja.Grimpond zaczął się kurczyć, aż stał się tej samej wielkości co Walker.Zachował jego twarz, szydząc z niego jej widokiem, ukazując przebłyski starości, która kiedyś nią zawładnie, nadając jej wyraz rezygnacji, by ukazać daremność jego życia.- Wiem, po co do mnie przyszedłeś - rzekł nagle Grimponnd.- Znam twoje najtajniejsze myśli, małe sekrety, które wolałbyś kryć nawet przed sobą.Nie musisz prowadzić ze sobą gier, Walkerze Bahu.Z pewnością mi w tym dorównujesz i nie mam ochoty znowu się z tobą zmagać.Przyszedłeś, żeby zapytać, dokąd musisz się udać, by odnaleźć Czarny Kamień Elfów.Dobrze więc.Powiem ci to.Walker natychmiast nabrał nieufności do ducha.Grimpond nigdy nie czynił ustępstw bez ukrytego motywu.W odpowiedzi bez słowa skinął głową.- Jakże smutny się wydajesz, Walkerze - rzekł niemal czule duch.- Żadnego zadowolenia z mojej uległości, żadnej radości, że dostaniesz to, czego chcesz? Czyżby tak trudno było ci przyznać że wyzbyłeś się dumy i wiary w siebie, że porzuciłeś swe wzniosłe zasady i dałeś się jednak pozyskać dla sprawy druidów? Walker zesztywniał mimo woli.- Jesteś w błędzie, Grimpondzie.Nic jeszcze nie zostało postanowione.- Ależ tak, Mroczny Stryju! Wszystko zostało postanowione! Nie miej co do tego złudzeń.Twoje życie rozsnuwa się przed moimi oczami jak prosta i nie załamująca się linia, twe lata jawią mi się jako skończona liczba, a ich bieg jest przesądzony.Zostałeś schwytany w potrzask słów druida.Dziedzictwo pozostawione przez niego Brin Ohmsford staje się twoim własnym, czy tego chcesz, czy nie.Jesteś usidlony!- Powiedz mi wiec o Czarnym Kamieniu Elfów - spróbował Walker.- Wszystko w swoim czasie.Musisz być cierpliwy.Słowa przebrzmiały wśród ciszy.Grimpond poruszył się za spowijającą go zasłoną pary.Światło dzienne cofnęło się przed ciemnością, szarość zmieniła się w czerń.Księżyc i gwiazdy przesłaniała gęsta mgła.Jednakże w miejscu, gdzie stał Walker, jarzyło się światło, luminescencja dobywająca się z wód, nad którymi unosił się Grimpond, mętny i wątły blask tlący się ponuro wśród nocy.- Tyle wysiłku włożonego w ucieczkę od druidów - rzekł cicho Grimpond.- Co za głupota! - Twarz Walkera rozpłynęła się i zastąpiła ją twarz jego ojca, który powiedział: - Pamiętaj, Walkerze, że jesteśmy nosicielami dziedzictwa Allanona.Na łożu śmierci powierzył je Brin Ohmsford, aby było przekazywane z pokolenia na pokolenie do czasu, aż będzie potrzebne, kiedyś w odległej przyszłości.- Oblicze jego ojca spojrzało na niego gniewnie.- Może teraz?Ponad nim pojawiły się obrazy unoszące się w powietrzu jak gobeliny rozpięte na krosnach, przetkane materią mgły.Ukazywały się jeden po drugim, mieniące się barwami, mające głębię prawdziwego życia.Walker cofnął się zaskoczony.Zobaczył wśród obrazów siebie, z gniewem i nieustępliwością na twarzy, stojącego na chmurach ponad skulonymi postaciami Para i Wren oraz innych członków małej gromadki, którzy zgromadzili się w Hadeshornie, aby się spotkać z duchem Allanona.W ciemności rozległ się grzmot i niebo rozdarła błyskawica.Głos Walkera był sykiem wśród huku i blasku.Słowa były jego własne, jakby wypowiadane z głębi jego pamięci.„Wolałbym odrąbać sobie rękę, niż doczekać powrotu druidów!” Jednocześnie uniósł ramię, pokazując, że istotnie brakuje mu ręki.Obraz zbladł, po czym ponownie nabrał ostrości.Znowu ujrzał siebie, tym razem na wysokim, pustym grzbiecie górskim, z którego roztaczał się bezkresny widok.Cały świat rozpościerał się przed nim: kraje i ich plemiona, stworzenia wodne i lądowe, życie wszystkich istot, jakie kiedykolwiek chodziły po ziemi.Wiatr targał jego czarnymi szatami i gwizdał złowrogo w jego uszach.Obok niego stała dziewczyna.Była jednocześnie kobietą i dzieckiem, magiczną istotą, stworzeniem nieziemskiej urody.Zdumiała go siła jej spojrzenia, bezdennych czarnych oczu, od których nie mógł oderwać wzroku.Długie, srebrzyste włosy spływały lśniącą kaskadą z jej głowy.Wyciągnęła rękę, usiłując się o niego oprzeć, by nie stracić równowagi na zdradliwych kamieniach - a on odepchnął ją gwałtownie.Przewróciła się i runęła w przepaść w dole, nie dobywając z siebie głosu.Jej srebrne włosy stały się po chwili jasną plamką, po czym zupełnie zniknęły.Obraz znowu zbladł, po czym powrócił.Zobaczył siebie po raz trzeci, tym razem w wymarłej zamkowej fortecy, szarej z zapuszczenia i starości.Śmierć skradała się za nim nieubłaganie, przechodząc przez mury i pełzając korytarzami.Jej zimne palce wyciągały się, szukając w nim oznak życia.Chciał od niej uciec, wiedział, że musi to zrobić, jeśli chce przeżyć, a jednak nie był w stanie.Stał bez ruchu, pozwalając by Śmierć się do niego zbliżyła, wyciągnęła ramiona i objęła go.Kiedy ulatywało z niego życie, przejął go chłód i zobaczył, że stoi za nim odziana w ciemne szaty postać, która go trzyma, nie pozwalając mu uciec.Postać miała twarz Allanona.Obrazy zniknęły, barwy zbladły i powróciła szarość, przesuwająca się leniwie w fosforyzującym blasku jeziora.Grimpond powoli opuścił ramiona i jezioro zaczęło syczeć i bulgotać z niezadowolenia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]